Citroën Ami - Eerste rijtest

De kleine dondersteen is zo gek als een Citroën maar kan zijn en blijkt heel vernuftig in elkaar te zitten. Neem de portieren. Aan de bestuurderskant gaat de deur tegen de rijrichting open (een zogenaamde suïcide door) en aan de ­bijrijderskant zitten de scharnieren op de conventionele positie. Reden? Zo hoeft­ ­Citroën maar één soort portier te maken, dat past namelijk links en rechts. Of neem de voor- en achterkant. De panelen zijn identiek, alleen de lampen verschillen. De klapraampjes in de deuren roepen ­nostalgische gevoelens op bij voormalige 2CV-rijders en de simpele buitenspiegels hadden ook op een brommer kunnen zitten. De 14-inch wielen met banden in de maat 155/65R14 staan helemaal op de hoeken en doen niet onder voor de wielen van een vroege C1. Alles bij elkaar zet de Ami je een beetje op het verkeerde been, omdat hij er uitziet als een ‘echte’ auto. Met zijn lengte van 2,41 meter is hij tien centimeter korter dan de eerste Smart en 18 centimeter smaller. In de hoogte scheelt het één centimeter in het voordeel van de Smart.

Broekzak

In het interieur voert minimalisme hoogtij. Het infotainmentsysteem haal je uit je broekzak en klem je vast in de smartphonehouder, die zowel voor Apple als voor ­Android geschikt is. Voor de weergave van geluid ben je dan aangewezen op de luidsprekertjes in de telefoon, oordopjes of een kekke Bluetooth-speaker van Citroën. Die past in de houder achter het kleine ­instrumentarium. De info bestaat uit de ­actieradius, de snelheid, de kilometerstand en in welke modus de transmissie staat. Die bedien je met drie druktoetsen links van je stoel: D, N en R.

De zittingen doen denken aan de plastic kuipjes in een voetbalstadion, maar ze zijn wel voorzien van dunne kussens en hoofdsteunen. Er zijn druktoetsen voor de verwarming, een ventilator (in beide gevallen komt de lucht uit dezelfde sleuf onder de voorruit) en voor de alarmlichten. Om de deur weer te openen, trek je aan een oranje lus die uit het portier steekt. Ook is er een usb-poort om het infotainmentsysteem op te laden. Over opladen gesproken: dat kan alleen aan een normaal stopcontact, via een drie meter lang snoer (niet met een ­oprolautomaat) dat in de auto zit. Wat ­opvalt, is de enorme hoeveelheid beenruimte voor de passagier, die ook deels dienst kan doen als bagageruimte, want verder is er geen plek om spullen op te bergen.

Geen airbags

Starten gaat volledig analoog, met een ­ouderwetse sleutel in het contactslot. Voet op de rem, toets D indrukken en rijden maar. De kleine Ami springt vlot en zelfs met wielspin van zijn plek en al snel zit je op de topsnelheid van zo’n 45 km/h. Hij stuitert over elke hobbel en je hoort goed wat er onder en rond de auto gaande is, aangezien zo ongeveer elke vorm van ­geluidsisolatie ontbreekt. Doordat de ­A-stijlen ver weg staan en er veel glas is, ­ervaar je de Ami niet als klein of krap. ­Integendeel, hij doet in dat opzicht heel volwassen aan. De lage topsnelheid, het ­rijgeluid en de harde vering herinneren je eraan dat het geen echte auto is. Of als je hard remt en je voelt de wielen blokkeren, want ABS zit er uiteraard niet op. Airbags zijn er ook niet, er is alles aan gedaan om de Ami zo goedkoop mogelijk te houden en al die attributen zijn wettelijk niet verplicht voor deze voertuigcategorie.

Een Twitteraar spotte in Leiden al een Ami op Nederlands bromfietskenteken. In Frankrijk, België, Spanje, Italië en Groot-Brittannië is de vrolijke Fransoos, die ook als Opel Rocks-e verkrijgbaar is, al te koop. Er staan al 11.000 bestellingen in de orderboeken. Of de Ami naar Nederland komt, staat nog niet vast. Als brommobiel voor gebruik in stedelijk gebied is er best markt voor, hoewel je er buiten de bebouwde kom een rijdende chicane mee bent. Hoe dan ook, het is een enorm aaibaar karretje dat je inpalmt met zijn guitige uiterlijk en speelse interieur.